O Nadal

                             

Nada máis abrir  os ollos dinme conta que chegaba tarde, enviei unha menxaxe a un compañeiro explicándolle que chejaba tarde, respirábase un aire limpo e apenas había tráfico, cando cheguei ó traballo todos os que atopaba facían aljún comentario rematando cun sonriso.O encargado indiferente non lle deu ningunha importancia aparente mentras eu loitaba cos segundos do tempo tentando chejar a normalidade canto antes.
Foi entón cando reparei en que estou no Nadal e aínda que chegue tarde e me sexa indiferente me esforzo (cada ano menos) en chegar a normalidade porque sei que no fondo son unha cabra branca que dexexa a tódolos seres unha boa estancia neste poulo.
Tratei de lembrar bos momentos para inspirar ceibes letras co permiso da ignorancia, entón apretei os sentimentos e remexín a consciencia, publiquei unha panxoliña e escribín esta parida.
Para quén queira ser, que sexa saúdado, que teñades unhas boas festas con boas experiencias e sensacións que a mín me empeza a picar o cú e mañán non hai xoubas, outra cousa haberá.

O palleiro

Podemos contemplar aquí un palleiro mixto de palla milla e centea con dúas capas e tres alturas.
 Sempre me gustaron os palleiros, podes facer un burato e meterte dentro, alí pode haber ratos, ourizos cachos, sejavivos e calqueira vividor do campo que pense en xogar, reproducirse ou resgardarse da choiva.

Tragar saliva

Onde non había ajora ahi, onde non chovía agora chove.
Logo de andar por eses comareiros o jran poder da natureza desvelouseme como se xogase o escondite contando 20 pero 20 anos.

i+d+i

O  equipo de investijasións do Campamento de Vran (seción i+d+i), tentando dar solucións as problemáticas da época estival acaba de desenrolar un sistema ecolóxico para controlar esa terrible plaga que son as moscas.
Trátase de domesticar morsejos para levalos contijo as tertulias nas terrazas, etc.. espantando así moscas e mosquitos que tan molestas fan pasar a maioría das veladas.
Nos faltan aínda uns escollos para rematar as investigacións con éxito como pode ser o tema de que os morsejos andan soo pola noite pero xa temos un proxecto para facer gafas de sol adaptadas para morsejos.
Non fai falta escribir que estas investijasións teñen un custo e esperamos que colaboredes dando vosas donacións o Campamento.
A cabessa non paraa¡¡

En Comesaña

Tamén estarán, Bate no Cobre, Dreams Os The Dolly Sheep e os Vacalouras.

Xa era hora que os admiradores de esta xente tivéramos a oportunidade de velos e oílos na parroquia e que repartan un pouco de ácido folclórico pa todos.
Xa non hai escusa para non ir a festa, agora hai escusa para ir e levar uns colegas...
Parabens e sorte a Directiva.

Bamba Nai

Que cousiñas bonitas, veñen a este mundo a sufrir a ter unha vida de cans.

Meu Carretillo

Mercáronme un carretillo amarillo, transportarei en el cousas que non poderás imaxinar será un complemento indispensable, un amigo.
Cando me canse del, vendereino a outro, contareille cantas cousas viaxaron en el conmigo, como un amigo.

Parabens

XurxoG

Seica o tempo fai unha raia máis no teu cañoto pero íso non preocupa pois o material é duro coma a plastilina e quente como ó xeo.
A crise dos cuarenta non se deixa ver, aínda que creo que a túa xa pasaches fai tempo. Non hai máis que ver a foto agora estarías no perfil da "Caravana de Palomos coxos",  antes era normal, ou polo menos, naide se laiaba de tales ideas ou inclinacións.
 Dín que canto máis te metes nos cuarenta as femias asemellan machos e os machos xa non son quen de roscar buratos para parafuxos coa única intención de apretar, que agora necesitas vaselina para tal fin.
 Xa me contarás cómo che vai, que fai tempo que meu ollar non ten presencia de tí, tamén o rivés, pero como son eu o que apedrea estas teclas permítome licenzas que poden molestar.
As mellores intencións son as que se fan, entón eu as fago, e te invito a que sexas moi feliz no teu aniversario, tamén no diariosario, no horario, no minutario, segundario, etc.. de cada día.
Feliz cumpreanos, amijo.....



Semimoreno con pelos

  Vai haber un amijo de parabéns, entono unha cansión, que imaxino con él facendo os coros, sen nengún tipo de decoro. O noso carón, uns bos amijos que participan na melodía facendo comentarios de crítica ou aprobación en clave de cachondeo.
Cando chegue o estribillo penso ir a procura duns jarabullos para botar a fogueira que arderá facendo o ritmo amable, sen facer estridencia notable e mexturándose con elegancia con xeos caídos nos tanquerais.
Adormece a fogueira e con ela o risgo do remate dunha década, da noite e do sentir dese momento que sabes que non volverá acontecer, e sinxelo, pero non por elo, terá que estinguir as esperanzas de repetir este sentir.
Póquer de nejros pelado a mentira pasa ó do lado.....