E quén vai pajar a desfeita? Os de sempre, os parvos.
Quen permitiu que un pobre poida pensar que vivir ben
faise por medio dos bancos. Quen é o que regala un prestamo
a cincuenta anos a quen non o pode pagar. Quén si non os bancos
son as empresas que non teñen perdas, e cando as teñen sufraganlle los gastos.
Non podo entender como se pode auspiciar por parte de ningun goberno un
sistema financieiro que simplemente está baseado no esquilme dos pobres,
os grandes pagadores das fortunas dos ricos.
Donde están os anuncios de fai un ano, aqueles que ofrecian, eu que sei,
tres mil euros, seis mil, en tan sollo en un plazo de vinte catro horas.
Que pasa, e que xa non hai necesitados de eses prestamos, non, o que non
hai son clientes, xa non queda nada que hipotecar, o colchón, xunto co
coche e a casa, está englobado en un crédito a cien anos con dereito a heredar,
de feito, xa non está de moda heredar nada mais que non sexan pufos.
Estamos a crear un mundo de historias irreais, un mundo baseado na mentira
e no aparentar, un camiño sin retorno hacia ningún lado. Os pobres non queremos
ser pobres, que carallo, compre señora hoy, que ya pagará luego, ser pobre
non está de moda e como temos que andar a moda, facemos como que nos
da igual e a festa se acaba, xa non tiramos fuejos, xa non se venden casas,
non se fabrican coches nin se bebe nas tascas, parés que estemos despertando
de un pesadelo que non vai con nos, un sono que non nos atañe, e como dormitando,
a ralentí, mentras nos recoñecemos no espello a nosa cara lavada por unha man mollada
en auga, nos atrevemos a decir:
crisis, me cajo na crisis.
A crisis non deixa de ser outra que a ladronada dos bancos, os primeiros culpables,
Os caciques novos do mundo moderno, afogadores de sonos imposibles, (como sempre
foron os sonos), creadores de un mundo inútil, absurdo e noxento.
Votamos a un goberno e gobernan os banqueiros, poderosos do mundo enteiro
co noso diñeiro e así traballa calqueira, así nos, nos jodemos e agora?…
agora nos que facemos? ¿Como nos levantamos as cinco da mañán para ir a un
traballo que non da mais que para pagar facturas? En qué dios cremos agora que
xa non quedan nin os recordos do padre nuestro? ¿Qué religión ampara a quen non
ten nin que votar no peto? ¿quen nos axuda? ¿Cómo comemos e qué comemos?
A donde vamos? De donde vimos?... qué facemos?

Padre nuestro que estás en los cielos,
Santificado sea tu nombre,
y venga a nosostros tu reino…

ya no siento las piernas.